jueves, 28 de febrero de 2008

Permanezco aquí

Permanezco aquí un año más tras saber que no me han seleccionado para el programa Vulcanus. No me voy a parar a decir la estupidez burocrática de este programa lo importante es que me quedo. Cuanto tiempo me quedo? Aun no lo he decidido, sin embargo barajo la posibilidad de quedarme varios años. Que comporta esto? Ya veremos, pero de buenas a primeras he de buscar piso y compañero/a para compartir. Porque no permanecer en casa? Motivos personales, en fin.

Sé que lo repito mucho pero ya veremos como acaba todo. La vida da muchas vueltas y normalmente nunca acabas donde esperabas, a veces para bien, a veces para mal.

Se busca compañero de piso.
Gracias,

Fran

miércoles, 27 de febrero de 2008

Catastrofísticament

Catastrofísticament és la forma en que veus les coses després d'haver passat una bona época i t'arriba un bon pal. Ja ho vaig comentar una vegada això, i no vull repetir-me.

Sempre hi han diferents formes de veure cada situació és allò que se'n diu el prisma amb el que mires. Jo ara mateix estic indignat amb el món, és aquest moment en el que t'enrecordes de tots els fills de puta, llestos, pedants i desgraciats que han contribuit al meu malestar. Es aquell moment en el que dius: "Els mataría" però no et planteges que no seríes capaç d'acabar amb ningú. És curiòs perque moltes vegades el nostre malestar ens ve de nosaltres mateixos. De no entendre una cosa, d'estar confòs, de no poder controlar la situació.

Per entendre aquesta cosa s'ha de donar temps. Potser que sí l'entenguis en realitat i que l'únic que pasa es que una persona no vol acceptar la situació. Ja es veurà. Jo tindré paciencia i disfrutaré del que vingui.

Per deixar d'estar confòs m'he de calmar. He de possarme un dia i possar les cartes damunt la taula. Que tinc, que hi ha, que hi haurà. Deixar de fotre cas a tothom. La cagueu molt, i jo la cago més seguint els vostres consells i em lieu. No és culpa vostra, sé que és bona fe, però no enteneu la situació completament i és per això que jo i només jo podré fer-la tirar endavant.

Per a controlar la situació he de deixar de dependre de tantes persones. La gent et fa favors i els fa malament. No et pots queixar ja que t'han fet el favor, però el mal ja està fet. En qualsevol cas hi han poques coses irreparables per lo que la solució està en tenir paciència i en tranquilitzar-se.

A vegades penso que només puc comptar amb mi mateix, però no puc caure en aquest error. Les relacions entre persones són molt importants, són les que ens fan mal, però també són les que fan molt bé. Ja es diu, qui no arrisca, no pisca.
Fran

martes, 26 de febrero de 2008

Intento seguir mi propio ritmo

Intento seguir mi propio ritmo. Una vorágine de sucesos hace que me sea difícil seguir mi propio ritmo.

Un sábado lo que era una simple visita se convirtió en una cita. Ella estaba preciosa, siempre lo está, pero esa noche sombras danzantes me hacían verla como un bellísimo ser sólo atribuible a mi imaginación. Pero no era mi imaginación, era ella y me dijo que sí. Esa noche cambió todo, lo que antes eran frases cortas se convirtieron en conversaciones, lo que antes eran gestos tímidos se convirtieron en gestos sinceros, lo que antes era inquietud se convirtió en comodidad. El tiempo pasó, ella debía llegar pronto a casa y yo dependía de los trenes. Ella llegó tarde y yo perdí el tren. No importaba, estábamos a gusto. Que no acabe por favor, pero como todo, esa noche tuvo su fin.

-Me sabe mal que hayas perdido el último tren y que hayas tenido que esperar a que saliera de trabajar.
-Si lo he hecho es porque tenía ganas de cenar contigo.
(... me ... me gustas ...)

Un lunes por la noche que mi padre llega de trabajar como siempre. Tiene algo que decirme, pero yo no le doy importancia como siempre que me dice eso. Y me habla de un hombre del cual poco y mucho sé y del cual en cuatro frases me convencí de que me podía fiar de él. Qué quiero hacer? Irme a estudiar fuera? Irme a hacer el doctorado al MIT? No, no lo planteo bien. Si me voy a hacer el doctorado directamente me trataran como a un esclavo que sólo sirve para hacer faenas. No, el doctorado en estados unidos no da prestigio hoy en día. Haz el doctorado aquí con la dinámica que tu sigues y se te rifaran para hacer el postdoc allí. Lo había pensado pero no me lo había planteado. Qué hago? Madre mía y yo que tenía las cosas claras. He de hablar con este hombre. Para mí puede ser muy cómodo. Hago aquí el doctorado haciendo un currículum considerable y con 25 años ser doctor habiendo escrito bastantes artículos y habiendo practicado la docencia. Después irme allí, a disfrutar como un enano de proyectos fabulosos y a hacer algo grande. Porque no sé si he nacido para hacer algo grande, pero lo que si sé es que quiero hacerlo.
(... me irá bien?)

Me siguen pasando cosas, ya veremos como acaba todo. He de controlar mi vida por muy complicado que sea.

Gracias,

Fran

viernes, 22 de febrero de 2008

Wanting to do something great before it's too late

Projects, jobs, certificates, articles, courses, exams ... All this stuff just to fill a page. But still it is what most companies, universities and asociations value. I'm realatively young and I think I've done plenty of things. But again it's not enough. My opinion is that a rate of achievements between the age is a great indicator of the value of a person. Why? Well let's put some examples. In the case a person applies for an scholarship it is known that young people have less money than older people (generally talking); then why they would prefer older people with a larger CV than a young guy that could have done lots of things in his/her short life. Another example would be applying to an university. If a person has done lots of things in its life this means that is a hard worker and that has capacity; normally this kind of person would keep on working this hard on the university they are applying, then it has no sense to accept an old guy with a large CV that has spend long time to achieve this lenght. And of course older people do not have the same motivation as young people that's something easy to know.

Summing up what I'm saying is that I want to get lot of experience before I get too old to be fresh, motivated and innovative.

Thanks,

Fran

jueves, 21 de febrero de 2008

Barcelona/Aarhus/Aalborg/Amsterdam/Paris/Turin/ Milan/Barcelona

Barcelona/Aarhus/Aalborg/Amsterdam/Paris/Turin/Milan/Barcelona,

Este es el viaje que voy a hacer a finales de abril/inicios de mayo. Lo hemos denominado Eurotrip (como una película curiosa) y el motivo del viaje es ir a ver a todos nuestros compañeros que se van de Erasmus. Primero de todo iremos a Aalborg (Dinamarca) donde no hay nada que ver pero sin embargo tenemos 4 compañeros allí y la fiesta está asegurada. A continuación iremos a Amsterdam (Holanda) donde tenemos a un compañero y donde iremos a un albergue donde una noche nos vendran 4 chicas wenorras que en realidad son prostitutas contratadas para drogarnos y podernos secuestrar para que ricos paguen por torturarnos hasta la muerte (dios que trauma de película!). Weno realmente lo que esperamos es probar el pastel espacial, fumar unos petas, visitar la ciudad e ir de fiesta. Después vamos a Paris, estaremos 4 días (lo sé no tendremos tiempo de verlo todo!!) pero lo importante es que no necesitaremos albergue porque nos prestan un piso. Y por último vamos a Turín, y que hay en Turin? Pues yo sólo conozco el museo del cine (quiero iiiiiiiiir!!!) y el apperitivo (tengo hambreeeeeeee!!!), pero nuestro contacto erasmus allá asegura que nos quiere enseñar mil cosas, weno nos fiaremos de él.Y este es nuestro viaje que tenemos planeado hacer. Es muy probable que lo hagamos porque como mínimo ya hemos comprado el billete de ida y el de vuelta.

Próximamente: Diario de viaje.

Gracias,

Fran

miércoles, 20 de febrero de 2008

The gym environment

The gym environment: es muy curioso. Me he dado cuenta hoy, hay gente de todo tipo. Los he estado analizando uno a uno.Por una parte tenemos las personas mayores. De estos podemos distinguir entre los que vienen cada día a hacer ejercicio y los que vienen a "fer petar la xerrada". Los que vienen a hacer ejercicio son la ostia, me cuesta seguir el ritmo de algunos de ellos!!! No paran! Yo pienos ojalá mis abuelos hicieran eso, o en un futuro no muy lejano, que mis padres hagan eso. Los que vienen a rajar son penosos. No porque vengan al gimnasio a hacer algo contraproducente (cada uno con su dinero y su tiempo que haga lo que quiera) sino porque vienen a hacer demagogia como si de revolucionarios se trataran. Sólo saben hablar de política y critican a todo dios. A todo dios he dicho? No! De CiU no dicen nada. La madre que los parió, si ya lo dice mi padre (no muy autoaplicablemente): Quien no habla sabe, y quien habla no sabe.

Por otra parte tenemos a los "jovenes". Aquí yo distingo entre tres tipos: motivados, listos y pringados. Los motivados son los veteranos, los que llevan más tiempo yendo al gimnasio y que tienen una forma de hacer profesional. Además suelen ser los más amables. Los listos son gente que vienen dos veces a la semana a hacer una mierda de ejercicio y se van mirando los músculos así como excitándose consigo mismos (cuando digo músculos me refiero a trozos de carne que intentan no parecer lonchas de chope). Y en último lugar los pringados, que són personas rechonchetas que se compran un equipo de la muerte para venir una vez al mes a matarse a hacer ejercicio para poder decir que su falta de forma no es porque no hago ejercicio "Porque yo estoy apuntado a un gimnasio y me mato a hacer ejercicio".

Y eso es todo por ahora, no se puede generalizar por supuesto pero son los grupos de presión más destacados.

Próximamente: the showers environment.

Gracias,

Fran

martes, 19 de febrero de 2008

De vuelta al campo de batalla

De vuelta al campo de batalla. Eso dicen las chicas despreocupadas que acaban una relación. Vaya tela! El campo de batalla es injusto; la ventaja de las chicas mezclada con mi extrema timidez debida a la degradación que provoca una relación demasiado sofocante me hace un inútil en campo abierto. Espavilarme! Esa es la clave. Que fácil resulta decirlo, sin embargo hacerlo es otro cantar y en mi caso es como una canción de Queen intentando abarcar los mismos tonos que el Mercury. Pegadme ostias a ver si espabilo, que me atreva a acercarme a una desconocida y a entrarle como si nada.

Pero weeeeeeeeno, haremos lo que podamos. NO! Eso no sirve! Se le ha de echar huevos! Por favor, una vez haya empezado todo irá rodado, necesito un empujón.

Que alguien me ayudeeeeeeee!!!

Fran

lunes, 18 de febrero de 2008

He tornat!

He tornat! Que no sabieu que me n'havia anat? Doncs sí! He estat fora, però no físicament. He estat uns dies reflexionant, de vacances, però treballant. Ho necesitava, però he tornat. És curiòs, però, que el contador ha estat pujant bastant tot i la meva ausencia, curiòs torno a dir.

Molt bé, ja que tornem continuarem escribint, i segurament més sovint. Ara estic més feliç, poc estressat, crec que estic molt bé en general. L'amor va bé, la carrera va bé, el teatre va bé, la famila ja veurem com va, els amics van b, etc, etc.

D'acord familia, demà veuré que si fa que si cou al meu cap per fer el següent post. Per ara només dir: "Estic indignat de no haver estat tant bé fins ara", hahaha.

Gràcies,

Fran